SOFADAKİ PARMAK İZLERİ

 

Tutku DAй

  

“Ben evim ısınmaz demiyorum ki Handan abla, zor ısınır diyorum. Attılar kor ateşi karnıma. Karnım hep kanar benim, orası benim tam olarak kimliğim.”

 

    Üzeri pul pul çamaşır suyu lekesi olmuş kazağımın üzerine, geçen kış annemin çeyizime ördüğü kazağı geçirdim. Kırmızı olanı giyemedim. Ayıplanmak, hele ki cenaze günü ayıplanmak, hiç olmayacak bir şeydi. İçeriye sinmiş naftalin kokusuyla, ocağa yeni konmuş, dünden kalan bayat çay kokusuyla uyanıverdi herkes; birer birer. Çocuklar babalarının öldüğünü bilirlerdi de küçük oğlanın yüzü, tabut gelip kapının eşiğinde durunca bir başka oldu. Helvaya koymak için kavanozlara ayırdığım cevizlerle, çocukların sofrasında tasın dibinde kalıp mutfağa geri dönen fındık içlerini ezmeye başladım su bardağının arkasıyla. Koydum kuyruk yağını, döndürdüm bir güzel unu tahta kaşığı vura vura. Handan abla geldi, koydu tabaklara bir tur. Odaya gidip sessiz sessiz mi ağlasam yoksa çocukların yanında sel mi döksem bilemedim. Ben, geceleri sessizlikte sigara içip sabaha kadar iç çekerek yaşanmış acıları bilmem. Ben yasımı tam güneş tepedeyken insanların içinde, bardağa çay doldururken gürültüde sessizce utanarak tutarım. Küçük dayımın oğlu çağırmış herkesi, duyan da gelmiş duymayan da. Ev dolup taşmaya başlayınca bir koşu odaya girdim, iki gram nefes almak için. Sandalye almak için girdiğimde içeriye gözüme Kinetix kutusu ilişti. Ahmet’in eline geçince, eğer keyfi de olursa üç beş kuruş atardı içine. Bana en son attığı şamarla, kuvvetle girdiğim dolapta önüme düşen bozuk paraları toplayarak geçindik tam bir ay. Hapishane köşesinde ölen adama mı üzüleyim, dul kalan bana mı yoksa piçin oğlu dedikleri çocuklarıma mı bilemedim. Ben bu pazar değil, ben her pazar kendimi öldürdüm. Aynı evin içinde, bir çift gözün beni sürekli gözlediğini bilerek kendimi her pazar yeniden öldürdüm. Tüm bunlar geçerken kafamdan, Handan abla girdi içeri. O benden daha evhamlı, o benden daha telaşlıydı. Sıra sıra dizilmiş adamların beyaz çoraplarının topuklarının siyahlaşması mı halı desenleri üzerinde duran sabahki ekmek kırıntıları mıydı beni utandıran, arada kaldım o an. Köşede ağlamak yakışırmış edepli hanımlara. Su dökmeyi bırak, son bir kez görmeme bile izin vermediler. Köşeye oturdum sessizce, inşallah dedim, inşallah misafir tabaklarını çıkarırlar da arkamdan eskici demezler. Güldüm sonra kendi kendime bu telaşta bu mu düşünülür diye. Deli dediler. Aradan tam bir saat sekiz dakika geçti. Deli ve arsız dediler.

    Handan abla baktı bana ne kız o halin dercesine iki elini ovuşturup ısıtmaya çalışarak. Sabri bir koşu kombiye baktı arıza var sanıp, bilmiyorlardı bu evin havasının; eşyalarının, insanlarının soğuk olduklarını.

    Ben evim ısınmaz demiyorum ki Handan abla, zor ısınır diyorum. Attılar kor ateşi karnıma. Karnım hep kanar benim, orası benim tam olarak kimliğim. Başımın dönmesine ve gözümün önünün kararmasına meydan okuyarak hızlıca kalktım yerimden. Mutfakta tam olarak duyamadığım uğultular, bir kulağıma değip kendini yerdeki paspas kadar değer bulamayan dedikodular dönmeye başladı. Elimi tezgâha koyup derin bir nefes aldım. Mermerin soğukluğu elime geçiyordu. Üşümek... üşümek en derin duygu. Yavaş yavaş vücudun uyuşması, kalabalık içerisinde kendine bulduğun küçücük bir kıta parçasının tüm vücuda sirayet etmesi ve kendi sonsuz bir muğlaklığının içerisinde yansıttığım küçücük özne tahayyülüm, yirmi metrekare alan içerisinde sığınacağım en güvenli yer idi. Tüm bu algısal bellekten tam olarak baştan çıkarıcı bir samimiyetsizlik ordusunun yanına, salona doğru yürümeye başladım. Arkada kalan ben ve üç iki yetim ensemiz yağmura, ayaza açık mı kalacaktı. Sekiz yıldır elimin tuttuğu nasıl, gözümün kurumuş pınarı, ne olursa olsun sakladığım utanç nasıl olur da unutulurdu ki? Bir adam kadına vuruyor, kadın utanıyor. Bir adam çocuğa vuruyor, çocuktan sen utanıyorsun. Bir adam ağaca, gökyüzüne, umuda vuruyor, yaşamaktan sen utanıyorsun. Başka bir adam öbür adamı vuruyor. Erk olandan, erkeklik mefhumundan en çok sen utanıyorsun. Kendi kendime, en azından savaş yok, en azından erler eksilmiyor birer birer dedim. Benimki ölmemiş miydi sanki? Benim olan girmemiş miydi toprağın altına? Onun kendi içinde yarattığı savaş almamış mıydı canını?

Yok dedim kendi kendime. Yok. Onu erkek değil, erkeklik öldürdü.

Taşına öyle yazarlar mı acaba?

---

[1] Sosyoloji, 2020. tutku.dag@bilgiedu.net